Queens

Maxi

Autor recenzji: Jarek Szubrycht

Stawiam wniosek przesunięcia koleżanek z Queens do sekcji gimnastycznej. Po pierwsze, nie będą samotne. Po drugie, nabiorą więcej optymizmu życiowego. Po trzecie, co też jest ważne - przestaną śpiewać.

Queens to urodzone gwiazdy. Patrycję Wódz pamiętam z pierwszej edycji "Idola". Zaszła daleko, bo była ładna, sympatyczna i wesoła. Monika Niedek wygrała konkurs na polskiego sobowtóra Jennifer Lopez, a Agnieszka Maksyjan ponoć zwróciła uwagę jury "Idola" stworzonymi przez siebie kreacjami Britney Spears i Marilyn Monroe. Potem zwyciężyły casting, zostały poddane obróbce skrawaniem przez speców od rodzimego show biznesu i teraz robią karierę. Niestety, mają drobny defekt. Powiedzmy to sobie od razu - nie są made for singing.

Na debiutanckim albumie Queens znalazły się zarówno covery, jak i piosenki premierowe, skomponowane specjalnie z myślą o dziewczętach. Wśród tych pierwszych wyróżnia się niewątpliwie "Can’t Take My Eyes Off You", ale co to w ogóle za pomysł, by brać się za nią po Glorii Gaynor i Lauryn Hill? Piękny jest również zamykający album utwór "Mija rok" z repertuaru Czerwonych Gitar, co słychać mimo kiepskiej interpretacji i jeszcze gorszej aranżacji. Nie wiem natomiast, skąd Królowe wytrzasnęły numer tytułowy, nie znam oryginału, ale wiem, że brzmi to niczym plagiat "Yes Sir, I Can Boogie" hiszpańskiego duetu Baccara, który z kolei brzmiał niczym plagiat Abby. Niestety, plastikowe dźwięki i aranżacje robione na kolanie sprawiają, że tak naprawdę wszystko jedno, jaki właśnie leci utwór. Nie pomaga słabiutkie, prostowane przez komputer śpiewanie. Wszystko zlewa się w jednostajny dyskotekowy bełkot.

Jestem święcie przekonany, że muzyka taneczna może być znacznie lepsza - do dziś wzdycham do debiutu Sophie Ellis Bextor, o klasycznych płytach Abby nie wspominając. Za kiepską jakość "Made For Dancing" nie zamierzam jednak winić Patrycji, Moniki i Agnieszki. One starają się jak mogą, dają temu projektowi twarz, ale są tylko - wybaczcie drogie panie to porównanie - opakowaniem, które ma przyciągać potencjalnych klientów. Tylko co z tego, że opakowanie błyszczy i kusi, skoro produkt kiepski? W dyskotece dla trzech tysięcy osób, w kłębach dymu i błyskach stroboskopów, to jeszcze ujdzie. Przy znacznie gorszych rzeczach można się dobrze bawić. Ale w domu przebrnąć przez debiut Queens trudno. Ta płyta zdecydowanie nie jest made for listening.

Tym bardziej szokujące było dla mnie odkrycie, kto maczał w tym palce. Nie jestem w stanie zaakceptować faktu, że duet Lipko/Cygan wypuścił taki koszmar jak "Od A do Z". Nie wiem również po co do konkursu pt. Najgorszy Numer W Mojej Karierze stanął z nimi Robert Janson, który popełnił "Z Tobą na dobre i złe", takie lepiej brzmiące disco polo. Albo panowie zwariowaliście, albo omamiła was uroda dziewcząt. W sumie na jedno wychodzi...

OGÓLNIE TO PRAWDE POWIEDZIAŁ, BO MOJ ARECENZJA BYŁA PODOBNA

Kosmiczna

Taaa... recenzja, w sumie ma chwyta :D:D:D Exclamation

Kalina · Gość

ale za to jest "made for seeing" i pewnie też "made for speaking" - nie no na pewno tak jest...
Dziennikarze przerażają mnie Razz

hah, Titina - bez aluzji :D

dziadowski bicz · Gość

Debiutancka płyta żeńskiego tria, które powstało w czerwcu 2005 roku w wyniku castingu. Do grupy wybrano Patrycję Wódz (finalistkę pierwszej edycji "Idola", mistrzynię Polski i wicemistrzynię Europy w konkursach tanecznych w stylu show-dance, występowała także w musicalach "Hair", "Koty", "Miss Sajgon" i "Grease), Monikę Niedek (zwyciężczynię konkursu na polskiego sobowtóra Jennifer Lopez, uczestniczkę "Drogi do gwiazd" i "Twojej drogi do gwiazd") oraz Agnieszkę Maksyjan (tancerkę, choreografkę i modelkę, wyróżnianą na wielu pokazach i konkursach, w tym Miss Polonia, brała udział także w "Idolu", gdzie zwróciła uwagę jury stworzonymi przez siebie kreacjami Britney Spears i Marilyn Monroe). Grupa zadebiutowała latem singlem "Everybody Loves The Sunshine". Później ukazały się piosenki "Od A do Zet" i "I Fell In Love" - z tą drugą Queens wzięły udział w krajowych eliminacjach Konkursu Eurowizji 2006. Mimo wielu głosów publiczności,ostatecznie grupa zajęła 6. miejsce. Kompozycje na płytę "Made For Dancing", utrzymaną w stylu pop/dance, napisali: Romuald Lipko (klawiszowiec Budki Suflera), Robert Janson (lider Varius Manx) i Marcin Nierubiec, a teksty są autorstwa Jacka Cygana. Dodatkowo na płycie znalazły się teledyski do "Everybody Loves The Sunshine" i "I Fell In Love" oraz remiksy trzech utworów.

A TO JEST STRESZCZENIE - a raczej coś w tym stylu Razz